Jeden.

"My nie mamy wpływu na życie, życie na nas ma wpływ."

Następnego dnia jecie wspólne śniadanie. Nie możesz oderwać wzroku od Krzyśka bawiącego się z Tośką, nie możesz napatrzeć się na uśmiechy swoich bliskich, ale gdzieś z tyłu głowy wciąż siedzi ci Kubiak. Po posiłku twój mąż i córka idą na zakupy, a ty bierzesz gorącą kąpiel ciągle myśląc o siatkarzu. Dlaczego ? Sama nie wiesz. Znacie się zaledwie jeden dzień, on potraktował cię prawie jak dziwkę, a ciebie tak cholernie korci, żeby zadzwonić i poprosić o spotkanie. Co cię w nim tak kręci ? Wszystko. Idealnie zbudowane ciało, poczochrane włosy, dwudniowy zarost, zawadiacki uśmiech i cudowne, błękitne oczy, w których można utonąć. Twoja wyobraźnie nie ma zamiaru ustąpić i już po chwili wyobrażasz sobie Kubiaka w samym ręczniku zaraz po wyjściu spod prysznica, jego idealnie wyrzeźbiony tors, pojedyncze krople wody spływające po ciele… Na tym nie kończysz i za moment widzisz go już bez ręcznika. W łóżku. Z tobą. Rozpływasz się i czerwienisz wyobrażając sobie, jakby to było. Z twoich rozmyśleń wyrywa cię pukanie do łazienkowych drzwi. Karcisz się w myślach i wychodzisz z wanny. Wycierasz mokre ciało i suszysz włosy po czym ubierasz się i idziesz do kuchni gdzie czeka Lijek z dwoma kubkami kawy.
-Co zrobiłeś z Tosią ?-pytasz zabierając mu kubek z logiem VIVE i wygodnie rozsiadasz się przed telewizorem.
-Zasnęła -wzrusza ramionami siadając obok ciebie.- Dajesz  radę ?
-To znaczy ? -marszczysz brwi upijając łyk kawy.
-Dziecko, treningi, mecze… Ogarniasz to jakoś ?
-Jakoś muszę. Pani Hania działa cuda, poza tym mama też się stara pomóc. Nie jest najgorzej, a na pewno lepiej niż na początku, ale wolałabym, żebyś był przy mnie. Codziennie.
-Przecież wiesz, że …
-Tak, wiem, że tak się nie da -przerywasz mu przy okazji wywracając oczami.- Ty grasz w Kielcach, ja w Dąbrowie i po prostu tak musi to wszystko wyglądać, ale ja się chyba nigdy do tego nie przyzwyczaję.
-Musisz być silna -przyciąga cię do siebie i całuje w czoło.  Musisz być silna. Ile razy już to słyszałaś ? Wiele. Nie tylko od innych, przecież czasami sama krzyczałaś to sobie w twarz stojąc przed lustrem. Zawsze kiedy upadałaś na dno, zawsze kiedy emocje rozpierdalały cię od środka. To samo powiedziałaś sobie przeprowadzając się z Kielc do Dąbrowy, zostawiając tam swoją największą miłość, swojego męża. Ryczałaś jak głupia, ale kiedy przed ślubem mama i siostra mówiły ci, że to małżeństwo nie ma szans na przetrwanie śmiałaś im się w twarz. Wszyscy wokół pytali dlaczego tak szybko, jak wyobrażacie sobie wasze życie po ślubie, a ty nawet o tym nie pomyślałaś. Żyłaś tylko ślubem, weselem, marzyłaś, żeby w końcu powiedzieć TAK Krzyśkowi. Po wszystkim wróciła szara codzienność, która kompletnie cię przeraziła. Z dala od bliskich, domu, Krzyśka, a codzienna harówka na hali i siłowni wycieńczała cię fizycznie. Kiedy w końcu ogarnęłaś swoje nowe życie nagle pojawiła się ciąża, znikąd. Zaskakująca, nieplanowana. Pierwsza myśl - aborcja. Nie chciałaś tego dziecka, nie chciałaś ponownie komplikować sobie życia, jednak coś od środka nie pozwoliło ci się poddać. Od tamtych wydarzeń minęły już prawie dwa lata, a ty nie potrafisz wyobrazić sobie swojej codzienności bez Tosi.
Po obiedzie ubierasz córkę i razem idziecie odprowadzić Krzyśka na dworzec. Nie, nie był na tyle głupi, aby wsiąść do samochodu pod wpływem. Zawsze odważny i szalony, a przede wszystkim odpowiedzialny i gotów do obrony innych w każdej sytuacji. Nienawidzi patrzeć na cierpienie innych dlatego zawsze chce pomóc wszystkim wokół. Potrafi być cholernie uparty i zawzięty zupełnie, jak ty. Najbardziej denerwująca cecha Lijewskiego ? Jego chora zazdrość. Potrafi robić ci wyrzuty o każdego kumpla. Uwielbia cię kontrolować i sprawdzać na każdym kroku, co doprowadza cię do szału i często wywołuje kłótnie, które wyglądają jak piekło na ziemi. Oboje macie trudne charaktery, oboje nienawidzicie porażek i żadne z was nie lubi ustępować drugiemu. Chociaż tak bardzo chciałabyś mieć go codziennie obok, to nie wyobrażasz sobie waszego codziennego życia, które na pewno nie byłoby spokojne i poukładane.
-Teraz wy musicie mnie odwiedzić -mówi, kiedy nastaje czas pożegnania.
-Niedługo wpadniemy do Kielc -uśmiechasz się i podchodzisz bliżej.
-No taką mam nadzieję -puszcza ci perskie oczko i obejmuje w pasie.- Kocham cię Idka -mówi patrząc w twoje kurewsko zielone oczy.
-A ja ciebie -odpowiadasz studiując czekoladowy kolor jego tęczówek. Nachyla się i delikatnie muska twoje usta. Nienasycona jednym pocałunkiem ujmujesz jego twarz w dłonie i namiętnie wpijasz w jego malinowe usta delikatnie przygryzając dolną wargę. Wasze języki toczą zacięty bój, kiedy na peron wjeżdża pociąg Lijka. Odrywacie się od siebie i delikatnie pchasz go w stronę środka transportu.- Odezwij się jak dojedziesz -po raz ostatni posyłasz mu uśmiech i razem z Tosią kierujesz się w stronę wyjścia. Korzystasz z ostatnich promieni słonecznych tej jesieni i powolnym krokiem przemierzasz chodniki Dąbrowy przyglądając się wszystkim mijającym budynkom, posyłasz promienny uśmiech w stronę przechodzących obok ludzi. Po drodze rozdałaś kilka autografów i zadowolona wchodzisz do marketu w celu zrobienia małych zakupów na najbliższe dni. Krzątasz się między półkami co chwilę wrzucając kolejne produkty do wózka i powstrzymując Tośkę przed strącaniem z regałów kolejnych produktów. Zamyślona wchodzisz w alejkę z alkoholem, aby dołożyć do wózka swoje ulubione wino, gdy nagle wchodzisz w kogoś z impetem. Nie podnosząc głowy mruczysz ’przepraszam’ i ruszasz dalej, jednak czujesz jak owa osoba łapie cię za nadgarstek. Zła odwracasz się i widzisz uśmiech, który od wczoraj pałętał się w twojej głowie, a kąciki twoich ust mimowolnie wędrują do góry.
-Nawet się nie przywitasz ?- spogląda na ciebie marszcząc brwi.
-Cześć -odpowiadasz od niechcenia nadal stojąc naprzeciwko Michała.
-Widzę, że humorek dopisuje -ironizuje wpychając palec między twoje żebra.
-Wybierz się kiedyś na zakupy z takim Urwisem, a na pewno poprawi ci to humor -kiwnięciem głowy wskazujesz na Tośkę wymachującą pudełkiem ciasteczek.
-To może kawa na poprawę humoru ?
-Chętnie, ale w takim razie zapraszam do mnie, bo nie mam zamiaru łazić z Tosią po kawiarniach -Kubiak z uśmiechem przystaje na twoją propozycję i po zapłaceniu za wasze zakupy kierujecie się do samochodu Miśka. Po kilku minutach drogi mijającej wam na przyjemnej rozmowie wchodzicie do twojego mieszkania. Zostawiasz córkę z twoim gościem i idziesz zrobić kawę. Słyszysz śmiech Michała i na twojej twarzy automatycznie pojawia się uśmiech. Ten człowiek cholernie na ciebie działa i niemal od razu go polubiłaś. Właściwie z wzajemnością. Sama nie wiesz dlaczego od razu zaprosiłaś go do siebie, ale chcesz, aby został jak najdłużej.
-Co właściwie robisz w Dąbrowie ? Z tego co wiem, to mieszkasz w Żorach -mówisz podając mu kubek czarnej cieczy.
-Właściwie teraz więcej czasu spędzam tutaj, bo mieszka tu moja narzeczona.
-A to o narzeczonej już nic nie wiedziałam -uśmiechasz się lekko i uciekasz wzrokiem od oczu Miśka. No i co się głupia peszysz ? Przecież to tylko twój znajomy.
-A ja o tym, że masz córkę.
-Męża też mam -mówisz triumfalnie i bierzesz łyk kawy.
-I to nie byle jakiego -puszcza ci oczko dodając swój zniewalający uśmiech.
-Masz rację. Krzysiek jest wyjątkowy -uśmiechasz się, tym razem szczerze i bierzesz na ręce płaczącą Tosię. Przepraszasz przyjmującego na chwilę i idziesz do łazienki wykąpać córkę. Po kąpieli szybko ją usypiasz i wracasz do salonu. Proponujesz obejrzenie jakiegoś ciekawego filmu, a Michał otwiera wino.
Siadacie na kanapie w bezpiecznej odległości z lampkami czerwonego wina w dłoni i zaczynacie maraton. Na jeden lampce się nie kończy. Ba ! Na jednej butelce wina się nie kończy oraz nie przestajecie na jednym filmie. Powoli robi się późno, a ty zmęczona kładziesz głowę na kolanach Kubiaka. On zaczyna bawić się twoimi włosami. Oboje co chwile spoglądacie na siebie z uśmiechem, a kiedy w końcu wasze spojrzenia się spotykają czas staje. Jedno wpatruje się w oczy drugiego i żadne z was nie chce przerwać tej chwili. Za moment twarz Miśka jest bliżej twojej. Czujesz jego miękkie wargi na swoich i przestajesz myśleć. Jego nierówny oddech krąży po twojej szyi, a lekki zarost łaskocze policzek. Michał całuje twoje ramiona i obojczyk powoli schodząc w dół. Nie potrafisz tego przerwać i coraz bardziej angażując się w całą sytuację. Najchętniej dałabyś sobie w twarz za to co robisz, ale z drugiej strony Michał jest taki delikatny, a zarazem namiętny… Nagle słyszysz płacz dochodzący z pokoju małej Lijewskiej i w duchu dziękujesz jej za to, że się przebudziła.  Odpychasz od siebie Kubiaka i idziesz do pokoju córki poprawiając po drodze włosy i ubranie. Bierzesz Małą na ręce i razem wracacie do salonu.
-Na ciebie już pora -otwierasz szeroko drzwi i spoglądasz w stronę gościa. Bez słowa wstaje z kanapy i podchodzi do was. Głaszczę Tosię po policzku posyłając jej szeroki uśmiech po czym patrzy na ciebie. Wasze spojrzenia spotykają się na moment, jednak szybko odwracasz głowę. Michał łapie cię za podbródek i zmusza do spojrzenia w jego oczy, w których gości satysfakcja i zadowolenie, a nie strach, tak jak w twoich. Muska twój policzek, życzy dobrej nocy i szybko wychodzi z mieszkania. Stoisz w przedpokoju jak słup soli i sama nie wiesz co ze sobą zrobić. Co to kurwa było ?!

________________

No i mamy 1. :D Ne tak miało to wyglądać i nie jestem zadowolona z tego rozdziału, ale ostateczną ocenę zostawiam Wam ;) Nadal sama się sobie dziwię, że zaczęłam to pisać... Pomysł na to opowiadanie dręczył mnie od kilku tygodni i musiałam zacząć pisać, ale chyba nie powinnam tego publikować, bo tak naprawdę mam pomysł tylko na prolog i epilog, a kompletnie nie wiem, co będzie w środku xd Na pewno nie będzie tu więcej niż 20, góra 25 rozdziałów ;p 

MAM PROŚBĘ ! Każda z was, która chce być informowana o nowościach wpisuje się w zakładkę informowani  ! Tak będzie łatwiej dla mnie, a każda z Was będzie wiedziała o nowym rozdziale ;) To do następnego, pozdrawiam ;*

+ Jak widać zmieniłam swoją nazwę z kusiaczekxd na Wiktoria ;) To tak, jakby ktoś nie zauważył ;p